One Shot

Siedzę w ławce, uderzam moją bransoletką o blat. Modlę się do wszystkich bogów, żeby nauczyciel matematyki nie wyrwał mnie do odpowiedzi. Jedno spojrzenie na zegar - minuta. No teraz już nic mi chyba nie grozi. Szybko spoglądam na Dan'a, on bawi się swoim długopisem.

Trzydzieści sekund, jeszcze chwila, już jestem spakowana, kiedy nagle słyszę:

- Panno di Angelo, jaka jest odpowiedź?

Jestem martwa. - myślę.

Już mam odpowiedzieć, kiedy słyszę sygnał dźwiękowy oznaczający koniec ostatniej lekcji tego roku szkolnego.

To się nazywa uratowana przez dzwonek.

- Chętnie bym odpowiedziała, - odzywam się wstając - ale jak pan widzi, lekcja dobiegła końca. Możemy wrócić do tej rozmowy po wakacjach. Do widzenia! - chwytam Daniela za nadgarstek i wyciągam go z klasy. Pędzimy przez korytarze naszej szkoły, jesteśmy już z dala od niej.

- To gdzie teraz? - pyta mój przyjaciel.

- Ja kto "gdzie"? Do Obozu!

- Cieniem?  - upewnia się ze zmieszanym wyrazem twarzy.

Nie odpowiadam, znów łapie go za rękę i rozpływamy się w mroku.

Uwielbiam to uczucie, jakbym nie miała już swojej fizycznej postaci - wolność. Znów czuję ziemie pod stopami. Jesteśmy w lesie, Dan pada na trawę krzycząc.
- Stały ląd! O bogowie dziękuję! A ty! - odwraca się do mnie - Nigdy więcej mi tego nie rób!
- Nie dramatyzuj, tylko choć. Muszę znaleźć Beę.
Ruszamy do bramy obozu.
Daniel idzie w kierunku plaży, ja do domku Hadesa.
Rzucam torbę na drewnianą podłogę, rozglądam się po ciemnym pomieszczeniu. Uwielbiam tu być.
Nagle słyszę znajomy głos.
- Kto się pojawił?

.
.
.
.
.
____________________________________________________________________________

Chciałam Wam pokazać, że nadal żyję. Jest to wstęp do kolejnego działu mojego opowiadania.
Pozdrawiam!